Zondag 27 oktober 2019
Met culumn en interview door journalist Dirk Mellema
Colunm Carrie
Lief Vreewijk,
Ik zal het maar meteen bekennen. Ik ben mijn hele leven nog niet of nauwelijks in Vreewijk
geweest. En dat komt misschien nog wel het meest omdat jullie bekend staan als tuindorp.
En nou heb ik al niet veel met tuinen maar nog minder met dorpen.
Dat heb ik van mijn moeder. Die ging samen met mijn vader op vakantie. Naar Zweden.
Want zei ze, daar moest het zo mooi wezen, dat je de hoge alcoholprijs er voor lief nam.
Mijn moeder was een sherrymeisje. Een paar lekkere glaasjes voor het eten en een paar
lekkere glaasjes na het eten. Die gewoonte heb ik gelukkig niet van haar geërfd. Ik drink
nooit voor en na het eten. Nou ja, nooit sherry dan. Wijn gaat er prima in.
Maar toen mijn moeder terugkwam uit Zweden belde ze op. Of het inderdaad zo mooi was,
vroeg ik. Nou, klonk het zuinigjes, er waren wel veel bomen. Ja maar mam, zei ik, daar staat
Zweden toch bekend om. Oké, zuchtte ze diep, maar zoveel bomen.
En dat snap ik. Ik vind natuur sowieso een beetje griezelig.
- Prinses Irene vertelde ooit dat er bomen zijn die praten. Nou daar moet je toch niet
aan denken, dat je met een stiekeme scharrel ergens in een bos de bloemetjes en de
bijtjes van dichtbij ligt te bestuderen en dat er dan een boom tegen je begint te
praten. Zo’n oude saggerijnige eik. En met wat voor stem doet die dat dan? Straks
heeft hij de stem van Jan Slagter of Andries Knevel. Dat zijn sowieso mannen waar ik
uit angst voor blijvende frigiditeit zo min mogelijk aan probeer te denken. - Dan schijnen we in Nederland een prachtig groen hart te hebben. Nou als ik een
groen hart had, stond ik morgenochtend al met mijn piesie bij de dokter. Dat kan
nooit gezond wezen. - En dan loopt ons platteland ook nog vol met manspersonen die zelf geen vrouw
kunnen vinden en daar Yvonne -boerenbont- Jaspers voor nodig hebben maar wel
lekker op hun trekker volledig uit hun stekker gaan. Boeren ja.
Begrijp je dat ik een beetje op mijn hoede was toen ik hier werd uitgenodigd.
Ik denk: ik zoek dat buurtje eerst maar eens even op, op het wereldwijde internetje. Of het
hier wel veilig is, voor stadse meisjes zoals ik. En verdomd daar stond Vreewijk gewoon op.
Het bestond.
Maar de berichten die ik las maakten mij er niet geruster op.
Want Havensteder, een van de grootste verhuurders hier blijkt er nogal racistische ideeën
op na te houden. Nou over de dakpannen dan. Want alle dakpannen met de verkeerde kleur
moesten deze zomer worden verwijderd.
Sorry hoor, ik woon in het Oude westen van Rotterdam, daar wonen 192 verschillende
nationaliteiten, als je daar andere kleurtjes gaat lopen verwijderen hou je niks meer over.
En dan zit ik nog ergens mee, ja ik gooi het er allemaal maar meteen uit anders blijft het
maar liggen.
Maar aan jullie mooie huizen, aan jullie prachtig mooie huizen worden dit najaar nestboxen
geplaatst voor de gierzwaluw, de vleermuis en de huismus. Waarom? De meeste wijken zijn
juist blij als er niet te veel vreemde vogels rondzwerven. Maar het schijnt te moeten,
allemaal vanwege een Flora- en een Faunabesluit waar ik nu al geen pindakaas van kan
maken.
Kijk toch uit, lief Vreewijk. Voordat je het weet komen hier ook weer Witte en Bruine
kiekendieven naar toe. Ja, dat zijn ook vogels. Vliegende natuurmonumenten.
Maar ja, ik weet dan ook niet waar ik op moet letten. Ik heb geen kieken dus die kunnen mij
gestolen worden. Bij ons in de wijk heb je alleen witte en bruine fietsendieven en daar hou
je tenminste nog eens een goede fiets voor een tientje aan over.
Kijk, wat mij in dit middagje Vreewijk heeft gerustgesteld dat hier gelukkig wel gewoon
Rotterdammers wonen. En dat is een type dat ik ken. Een Rotterdammer zegt alles recht
voor zijn raap, lult nooit achter je rug, praat je nooit naar de muil en is altijd overal tegen.
Nou laat ik het zo zeggen. Ik ben voor Vreewijk.
Omdat ik hier vanmiddag met een hartelijkheid ontvangen ben die ik niet snel zal vergeten.
Dat je met zijn allen op een prachtige zondagmiddag in een leeszaal bent gaan zitten om mij
een heerlijke middag te bezorgen. Dat geeft de burger moed en dat kan deze burger soms zo
maar even heel erg nodig hebben.
Wat ik hierna ga doen?
Gauw terug naar de stad, aan de uitlaat van een stadsbus hangen om weer een beetje op
krachten te komen.
Weet je Vreewijk, van je Valkeniersweg tot je Wolvepad. Van je Rozegaarde tot je
Wilgeweerd. En van je Klaphek tot je Groene Zoom, ik vond jullie heel okay.
Nou ja, dat zeg ik hier. Want wat ik thuis ga vertellen?
Nou wat dacht je. Bomen, dat fucking Vreewijk heeft zoveel bomen.
Dag. Ik was Carrie, tot een volgende keer.
